Cennetin Sesi

Bekleyeni kıstırır bela. Birilerini yerleştirmek gerek boşluklara. O birileri ki hep beklediğine
benzer. Herkes dönen makaranın peşinde şevkle seğirtirken, bekleyenler bilir ki yollar tastamam
ölüdür.
Kelimeler krallığında inşa edilen bir mabede giriyoruz. Bir bekleme ustasının Beklenen
kimdi/neydi? sorusuna aradığı cevap, zamanla harabeye dönen mabedin tozu toprağı arasında
asıl muhatabını buluyor. Ve beklemenin sırrına eriyor.
Cennetin Sesi, bekleyişini ferdî bir çığlığa hapsetmek yerine onu toplumsal dayatmaların, varoluş
çabalarının, kuşak çatışmalarının atmosferine taşıyor. Bir yüreğin çırpınışı, bir zihnin bocalayışı
karşısında kayıtsız kalanları; engelleri, olamamayı, milyonlarca insan arasında hâlâ yaşananları
tek bir isme sığdırıyor.
Ruhun rengini oluşturan kibrit-i ahmer gibi dünyasını cevhere dönüştürmesi beklenen bu isim,
aynı zamanda düşülen kuyunun, sarkıtılan ipin, beklenilenin ve bekleme illetinin ismi oluyor.
Zeynep Hicret'ten, beklemenin kıyısında bir ilk roman.