Onyedi Gün

İnsan denen yaratık dünya kurulduğundan beri ölüyor, öldürüyor. Kendi kanıyla besleniyor. Habil ile kabilden beri kan hiç durmadı. Mızrak yaptı öldürdü, ok attı öldürdü, kılıçtan geçirdi öldürdü, barutu buldu, silahı yaptı öldürdü, yetmedi atom bombası yaptı, tüm canlıları öldürdü. Neden bu hırs; neydi bu kazanma arzusu. Bu silahı, kılıcı mızrağı kimler icat etti. Bunlara harcayacağı emeği insanlara sevgiyi anlatmak için kullanamazlar mıydı? Paylaşamayıp da silaha sarıldıkları şey ne? İnsan hayatından daha mı değerli ki karşısındakinin en kıymetlisi yaşam hakkını elinden almaya kadar varıyor. Bu cinayetlerden de, havaya ateş açan insanlardan da, dünyadaki kan ve gözyaşından da hepimiz sorumluyuz. Sadece konuştuk ve günah çıkarttık. Hep lafta kaldı hepimiz kardeşiz demeçleri...
Kimisi erkeklik gösterisi, kimisi kendini güvende hissetmek, kimisi kendini savunmak, kimisi saldırmak için silah sahibi oluyor. Her ne sebep ile olursa olsun beline taktığın o silah bir gün patlar. Çıkan o mermi iki hayat söndürür. İlk sönen hayatta seninkisi olur.