Safahat

Mehmed akif ersoy, yakın tarihimizin en büyük şairi, fikir ve mücadele adamı, benzerı pek az görülen, özü sözüne uygun bir ahlak kahramanıdır. Mehmed akif, masum milletinin en acıklı günlerinde, bütün dert, felaket ve acılan onunla birlikte yaşamış ve derinden hissetmiş bir gönül fedaisidir. Fakir bir ailede doğan akif, alim bir zat olan çok sevdiği babasını küçük yaşta kaybetmiş, arkasından evleri de yanmıştı. Fakat hiçbir şeyden yılmayan bu çalışkan genç, bir taraftan okullarını birincilikle bitirirken, bütün sporları da başarıyla yapmış; diğer taraftan hatimle namaz kıldıracak kadar kuvvetli bir hafız olabilmiştir. Hayatını kazanmak için bir taraftan özel dersler verirken, diğer taraftan üç dilden eserler okuyacak kadar bilgisini ilerletmiş; tercümeler yapmış ve binlerce mısra yazıp yırtarak şairliğine hazırlanmıştır. 1908 öncesinde, mesleği olan baytarlık dolayisıyla karış karış dolaştığı osmanlı ülkesinde, dindar, saf ve masum, fakat göreneklere boğulmuş, fakr u zaruret içinde bir halk ile hemhal olması ve onun dertleriyle dertlenmesi mehmed akif'i, bu milletin gerçek millî şairi haline getirmiştir. Ilk safahat'ta toplanan şiirlerinde cemiyetin insani dertlerini, ikincisinde hürriyeti, çalışmayı, halk ve aydın ayrılığının zararlarını ele alan akif, on yıl devam eden savaşların sonunda istanbul'a kadar giren düşman karşısında artık yurdunun felaketi ve milletinin acılarıyla inleyip haykıran bir ızdırap şairi olmuştu.